ไม่ได้เขียน Blog มานาน เพราะกำลังมองชีวิตตัวเราเองอยู่ ตอบคำถามหลาย ๆ อย่างในตัวเองไม่ได้เหมือนกัน ในเมื่อชีวิตนี้เล่นทั้ง Facebook / Line /Twitter ติดต่อผู้คนได้มากมาย แต่ บอกตามตรง ชีวิตนี้มีเครื่องมือพวกนี้ติดต่อได้มากเท่าไหร่ ผมรู้สึกเหงากว่าเดิม ไม่รู้ทำไม ?
หรือว่า Social Network มันได้ทำลายความ “คิดถึง”ออกไปหมด ในความรู้สึกผมนะ
ทำไม เคยถามตัวเองเหมือนกันว่า ?
1. การนัดเจอเพื่อน ๆ ไม่ว่าจะโดยบังเอิญ หรือ พบกันจริง ๆ ในงาน เขารู้หมดเลยว่าเราทำอะไร ?
ผมไม่รู้ว่า ความคิดถึง มันคืออะไรต่อหน้าเพื่อน ๆ เรารับรู้ตลอดเลยว่า เพื่อนเราเป็นไงบ้าง ทำอะไรอยู่ ตอนนี้ สบายดีไหม ? ทุกสิ่งทุกอย่างมันอยู่บน Social Network หมดแล้ว สุดท้ายไม่มีอะไรคุย ก็เอามือถือ ขึ้นมาบอกโลกใน Social Network คุยกับใครก็ไม่รู้ ทั้ง ๆ ที่ เพื่อนเราอยู่ตรงหน้า
2. เพื่อนที่ไม่ได้เล่น Social Network ผมคิดว่าเขา โชคดี นะ เวลาเจอกัน เขาจะได้รับความสนใจ จากคนรอบข้างเป็นพิเศษ เพราะ เราไม่รู้เลยว่า เขากำลังทำอะไรอยู่
3. บางทีก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ เหมือนกันว่า ตอนกินข้าว / ทำกิจกรรม ทำไม ต้องถ่ายภาพ ขึ้น Social Network เรากำลังบอกอะไร / เรา กำลังบอกใคร ในเมื่อคนที่เรารัก อยู่ข้างหน้า รู้สึกยิ่งผมเปิดเผยอะไรไปในโลกข้างนอกมากเท่าไหร่ ผมยิ่งได้ความเหงากับมามากเท่านั้น
4. ผมอยากกับมามีชีวิต ที่มีคนคิดถึง เสนห์ของมันเวลาเจอเพื่อน ๆ ให้เขาถามสารทุกข์ ของเราบ้าง ว่าเราเป็นอย่างไร ?
5. มันต่างจาก 10 ปี ก่อน ที่ใช้ เหรียญบาท เข้าคิวหยอดเหรียญ เพื่อโทรหาใครบางคน ให้ความรู้สึกคนนั้นขึ้นมาจดจำตอนไม่เจอหน้ากัน
เราจะพยายามสัญญากับตัวเองว่าจะเข้า โลก Social Network ให้น้อยลง ถ้าไม่ใช่เรื่องงาน เพราะเราคิดว่า มันน่าจะเป็นเครื่องมือไว้สำหรับการสื่อสาร หรือ เครื่องมือทำการตลาด สำหรับการสร้าง Brand แค่นั้นพอ
Webmaster
Anantachai