สนทนาเขียนไปเรื่อยเปื่อย

ฤาษีครูบาอาจารย์นั้นเกี่ยวข้องอะไรกับเรา ตลอดระยะเวลา 40 กว่าปีที่ใช้ชีวิตอยู่ สวดมนต์ เข้าวัดทำบุญ มาตลอดนะ ทั้งพระเครื่องดี ๆ ก็ไม่เว้นเลือกหาจากมรดกพ่อ เช่าจากเซียนพระทั้งหลวงปู่ปานรุ่นขี่นกของแท้ รวมถึงพระหลากหลายเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา อะไรดีก็จัดหามาห้อยเลี่ยมพลาสติกเลี่ยมทองกันไปตามแต่มีเงินในกระเป๋าเท่าไหร่ มาถึงจุดเปลี่ยนเมื่อไหร่จากความทุกข์ หรือ ไม่มีความสุขจากงานที่ทำอยู่ จนซึมเศร้าชีวิตที่มองแต่ตัวเองด้านลบ บวกกับไปนั่งกรรมฐานเพื่อจะลืมความทรงจำความทุกข์ของตัวเอง รวมถึงใช้กรรมฐานในการสาบแช่งหัวหน้างาน จนกระทั่งไปเจอใน Group สื่อวิญญาณและกรรม ซึ่งได้แม่ครู Srisamon ในการดูทางให้ว่าชีวิตเรามีมาด้วย 2 ทาง คือ ทางที่มาต่อจากอดีตมีครูบาอาจารย์รออยู่ กับทางที่มาแก้กรรมในตัวเอง

Read moreเมื่อถึงเวลาสิ่งต่าง ๆที่สงสัยก็จะเข้าใจเอง

สำหรับบางคนการไปสักยันต์มีหลายหลากเหตุผล ด้วยความสวยงาม ด้วยพุทธคุณ หรือ การบอกต่อจากคนที่สักแล้วดีมีครูบาอาจารย์ แต่สำหรับตัวผมเองนั้นบอกว่า ไม่เคยมีความคิดเลยที่จะไปสักยันต์ แต่ทำไมวันนี้ถึงตัดสินใจสักยันต์หละ ทุกอย่างมันมีเหตุและผลจะไปเล่าในอีก Blog ดูใน Link นี้ได้ เมื่อตัดสินใจดูข้อมูลเกือบ 2 ปีกว่า กับการไปหลากหลายสถานที่จนมาเจอสถานที่ อาจารย์เหน่ง อ่อนนุช แบบครูบาอาจารย์พาไปก็เลยได้มาสักยันต์และฝากตัวเป็นศิษย์กับทางอาจารย์เหน่ง อ่อนนุชในวันนี้

Read more8 ความเมตตาของอาจารย์ ที่ผมเลือกไปสักยันต์กับ อาจารย์เหน่ง อ่อนนุช

ตะปูสังฆวานร หรือที่เรียกกันว่า ชินสังฆวานร เดิมเป็นวัสดุที่สร้างขึ้นจากโลหะผสมตระกูลดีบุก ซึ่งอาจจะมีตัวโลหะเจือปนที่เป็นกลุ่มของสังกะสี ตะกั่ว ปรอทและอื่นๆ นำมาใช้ประโยชน์เป็นตัวยึดโครงสร้างไม้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับโครงสร้างของวัด หรือปราสาทราชวัง ในสมัยอยุธยายังไม่มีตะปูหรือน๊อตในการสร้างโบสถ์ วิหาร สมัยนั้นจึงใช้ชินเขียวทำเป็นตะปู นำมาเป็นตัวตอกสลัก โดยเทและทำเป็นแท่งกลม แท่งเหลี่ยม ปลายแหลม เรียกว่า ตะปูสังฆวานร
ใช้ตอกยึดเสนานะและถาวรวัตถุในวัด

Read moreตะปูสังฆวานร

ถ้าร่างกายต้องกินข้าว ใจก็ต้องกินความสุขและความสบายใจเป็นอาหารหลัก เพื่อหล่อเลี้ยงให้อยากจะมีชีวิตอยู่สร้างสิ่งดี ๆ ต่อไป แต่จิตใจคนเราใช่ว่าจะอยู่แบบสุขได้ตลอด ยิ่งเป็นคนที่มองคนอื่นหรือให้คนรอบตัวนั้นอยากให้มีความสุขมากกว่าตัวเองยิ่งทำให้ใจแบกรับอะไรไว้เยอะ แล้วเมื่อเกิดอะไรที่ไม่สบายใจคิดมาก ความทุกข์ที่เจ็บของใจมักจะพาไปในจุดที่ต่ำที่สุดเสมอ ก็ไม่รู้ทำไมจะต้องไปที่ก้นเหว ไประหว่างกลางก็ไม่ได้ เพราะใจมันจำความเจ็บปวดที่สุดไว้แล้ว แล้วจะดึงจิตใจกลับมาได้ยังไงในวันที่อ่อนแรง

Read moreเยียวยาจิตใจอย่างไรในวันที่อ่อนล้า

เป็นเช้าอีกวันที่ได้ขอติดตามลุงยาม  Extreme IT  ที่รู้จักกันใน Web ที่ริวิวมือถือออกไปเที่ยวกัน แบบชิว ๆ ด้วยมอเตอร์ไซค์ 2 ล้อ โดยปลายทางคือ เขื่อนขุนด่าน จังหวัดนครนายก หลังจาก Confirm เสร็จนัดแนะกันในตอน 6 โมงเช้าที่ปั้ม ปตท. เลยสหฟาร์มไปหน่อยเมื่อเวลาพร้อมคนพร้อมน้ำมันพร้อมก็เริ่มออกเดินทางกันเลย เราขี่ยาวกันไปแบบไม่รีบอะไรเลย อากาศบรรยากาศระหว่างทางดีมากทั้งหนาวเย็น สลับกันไป จนกระทั่งเข้า จ.นครนายก ในเวลา 1 ชั่วโมงกว่า ๆ  สะพานทุ่งนานุ้ยที่แรกเพื่อไปหากาแฟกิน แต่สุดท้ายก็ปิด ซึ่งหลายร้านก็ปิดเยอะมากตามภาวะของโรคระบาด Covid-19 ที่เข้ามา

Read moreเที่ยวสไตล์ลุง ทริปลาดพร้าว — นครนายก กับ PCX 150 คู่ใจ

วันนี้วันที่ 7 กันยายน 2653 เป็นวันครบรอบวันวายชนม์ คุณแม่บุณเรือน โตงบุณเติมเป็นปีที่ 56 ซึ่งปีนี้เป็นปีแรก ที่เราไปร่วมงานและถือโอกาสเอาพัด + ยาเหลืองไปแจกให้กับผู้เข้าร่วมงานด้วย สำหรับความศรัทธาต่อคุณแม่บุณเรือน โตงบุณเติมนั้น มาจากอะไรหลายอย่างทั้งฝันถึง ทั้งปฏิบัติกรรมฐาน และ ได้ไปไหว้ครั้งแรกที่วัดอาวุธ บางพลัดมีความรู้สึกได้ถึงบารมีครูบาอาจารย์ที่เคารพ และได้ขอพรความเมตตา ที่เท้าของคุณแม่บุญเรือน และตลอดในปี 2563 นั้น ทั้งเรื่องงาน และ การขอให้เป็นครูบาอาจารย์ในกรรมฐานนั้น ได้สำเร็จหลายอย่าง ทำให้เกิดความศรัทธาหาพระพุทธโธน้อยมาบูชา และ จะขอฝากตัวเป็นศิษย์ณานุศิษย์ตลอดไป

Read moreน้อมรำลึก ครบรอบวันวายชนม์ปีที่56 คุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม ที่วัดอาวุธ บางพลัดกรุงเทพฯ

ณ ตอนนี้เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับตัวเอง 4-5  กว่าวันที่ผ่านมาเดิมทีว่าจะไปปฏิบัติธรรมที่ต่างจังหวัด แต่คิดว่าเราลองบวชใน ตามคำสอนของหลวงปู่ดู่ ดูสามารถฝึกได้เองที่บ้าน โดยทำทุกอย่างเป็นปกติ แล้วลองฝึกทั้งกรรมฐาน เช้า กลางวัน เย็น ติด ๆ กันหลาย ๆ วัน ซึ่งการปฏิบัติกรรมฐานในครั้งนี้ มีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพระพุทธเจ้า , ปู่ครูบาอาจารย์ฤาษีทั้ง 108 พระองค์ และ คุณแม่บุญเรือน โตบุญเรือนเป็นครูอาจารย์ในการยกจิตเข้ากรรมฐาน เพราะอยากจะเรียนรู้จิตใจ การเชื่อมโยงสมาธิกับครูบาอาจารย์ และ รักษาโรคอดีตของตัวเราเอง เพราะหลังจากลาออกจากงานมา ทุก ๆ ครั้งจะมีช่วงเวลาที่ลาออกจากงานมาที่เกิดขึ้นทั้งชีวิต สภาพแวดล้อม ความคิด ความหลัง อื่น ๆ ก็เหมือนจะกลับมา เช่น ความเหงา , ความไม่กล้า , ความไม่มั่นใจในตัวเอง, ภาพแห่งความหลังอะไรหลาย ๆ อย่าง กลับมา ซึ่งนี่แหละ คือ ช่วงเวลาอารมย์ในอดีตที่อยากกลับเข้าไปสู้กับมัน ว่าถ้าครั้งนี้เราไม่ชนะ เราก็จะต้องจมอยู่กับ อดีตแบบนี้ตลอดไป  ซึ่งหลังจากปฏิบัติ + การอ่านหนังสือและฟังทางด้านจิตวิทยา เลยอยากจะเขียนลงใน Blog ตัวเอง

Read moreเขียนไว้ 10 ข้อ ธรรมะที่ได้จากปฏิบัติกรรมฐาน+จิตวิทยา ในการรักษาโรคอดีตของตัวเอง

ก้าวข้ามผ่านกับคำพูดอันหลากหลายทั้งคนใน office เพื่อนร่วมงานและคนรู้จัก พี่อ้วนตอนนี้นะ  “กอดเก้าอี้ให้แน่น” , เศรษฐกิจไม่ดี, งานใหม่จะดีเหรอพี่, ออกจากงานไปตอนนี้จะดีเหรอพี่คนตกงานกับเพียบเลย บทสนธนาก่อนตัดสินใจก้าวข้ามการเปลี่ยนงานและก็ตัดสินใจเปลี่ยนงานไม่ใช่ว่ากล้าหรืออวดเก่งอะไรสิ่งที่เราคิดและตัดสินใจที่เราตอบตัวเองไปเราอยากจะเขียนออกมาจริง ๆ หัวใจหลักของมันมีแค่ 2 ข้อ

• ความสุขในการทำงานก่อนจะเปลี่ยนงาน กับ ความท้าทายในงานใหม่ เรารู้สึกแบบไหน?
• ถ้าเราเปลี่ยนงานแล้ว จุดที่ตกต่ำที่สุดแล้วไปไม่ได้จริง ๆ เรารับได้แค่ไหน ?

หาคำตอบในข้อแรก 

ความสุขกับงานที่รับผิดชอบ ยังคงสุขแต่ ไม่สนุกเหมือนเดิม คำว่าไม่สนุกเหมือนเดิมเป็นอย่างไร?  ระยะเวลา 4 ปีที่ผ่านมา เราไม่ได้อยู่เฉย ๆ พัฒนาด้วยกับการเรียนด้วยตัวเอง ก่อนเข้าทำงานก็ต้องไปเรียนเพิ่มเติมในห้องอาหารที่ฟอร์จูน  มีเวลา 30 – 40 นาทีก็จะแบก Computer ไปเรียน ทำ Case Study หลาย ๆอย่างเกือบทุกวัน และ เข้าห้องสมุดไปเรียนเสริมในสิ่งที่อยากรู้ รวมถึง ตื่นตี 4 มาลง Course หลาย ๆ คอร์ส ปัญหาคือ เราไม่สามารถเอาความรู้ที่เรียนมาไปต่อยอดกับงานที่ทำได้ ซึ่งในงานที่ทำอยู่สามารถบอกตัวเองใน 365 วันว่าต้องทำอะไรโดยจะต้องทำเหมือนกันทุกวัน ในปีหน้าก็เข้าปีที่ 5 แล้วกับใจที่ถามตัวเองตลอดเวลามองออกไปนอกหน้าต่างว่านี่คือสิ่งที่เราต้องการใช่หรือเปล่า คำตอบมันบอกตัวเองทุกวันเลยว่า เราคงอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

หาคำตอบในข้อสอง 

ชอบคำวลีนี้มากเลย “เสียใจที่ไม่ได้ทำ หรือ จะเสียใจในสิ่งที่ทำ” ชีวิตคนเรามันสั้นมากนะ ถ้าโอกาสที่ผ่านเข้ามาแล้วเราปฏิเสธ  ถ้าตัดสินใจไปแล้วและพลาดหรือทำงานไม่ได้ คำว่าเลวร้ายที่สุดเรารับได้ขนาดไหน ?

เราผ่านอะไรมาเกือบ 40 กว่าปี คำว่าจุดตกต่ำคงไม่มีอะไรเกินไปกว่าที่เราผ่านมาแล้ว การมองเขากิน, ขายเต้าทึงให้ได้ก่อนถึงจะมีเงินกินข้าว, วิ่งขายเรียงเบอร์ , เก็บจาน,เหงา, เหนื่อย,ท้อ , น้ำตาที่ออกจากเบ้าตา นับครั้งไม่ถ้วน ถือว่าเป็นของขวัญของชีวิตที่ผ่านเข้ามา ชีวิตคนเรามันสั้นมาก ผ่านเห็นคนตายมาก็หลากหลาย การได้ทำหรือผิดหวังจากอะไรหลาย ๆ อย่าง และ ได้ลุกขึ้นทุกครั้งในยามที่ท้อแท้ มันทำให้เรารู้สึกว่า แข็งแรงในชีวิตเป็นอย่างไร

เป็นบันทึกในวันที่เราคิดว่า สติ สมาธิ ปัญญา พร้อมกับสิ่งที่เราเรียนรู้มาพร้อมที่จะเดินออกไปสู่โลกภายนอกไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเรารับได้เสมออยู่แล้ว

Webmaster

Anantachai Ittiworapong