ก้าวข้ามผ่านกับคำพูดอันหลากหลายทั้งคนใน office เพื่อนร่วมงานและคนรู้จัก พี่อ้วนตอนนี้นะ “กอดเก้าอี้ให้แน่น” , เศรษฐกิจไม่ดี, งานใหม่จะดีเหรอพี่, ออกจากงานไปตอนนี้จะดีเหรอพี่คนตกงานกับเพียบเลย บทสนธนาก่อนตัดสินใจก้าวข้ามการเปลี่ยนงานและก็ตัดสินใจเปลี่ยนงานไม่ใช่ว่ากล้าหรืออวดเก่งอะไรสิ่งที่เราคิดและตัดสินใจที่เราตอบตัวเองไปเราอยากจะเขียนออกมาจริง ๆ หัวใจหลักของมันมีแค่ 2 ข้อ
- ความสุขในการทำงานก่อนจะเปลี่ยนงาน กับ ความท้าทายในงานใหม่ เรารู้สึกแบบไหน?
- ถ้าเราเปลี่ยนงานแล้ว จุดที่ตกต่ำที่สุดแล้วไปไม่ได้จริง ๆ เรารับได้แค่ไหน ?
หาคำตอบในข้อแรก
ความสุขกับงานที่รับผิดชอบ ยังคงสุขแต่ ไม่สนุกเหมือนเดิม คำว่าไม่สนุกเหมือนเดิมเป็นอย่างไร? ระยะเวลา 4 ปีที่ผ่านมา เราไม่ได้อยู่เฉย ๆ พัฒนาด้วยกับการเรียนด้วยตัวเอง ก่อนเข้าทำงานก็ต้องไปเรียนเพิ่มเติมในห้องอาหารที่ฟอร์จูน มีเวลา 30 – 40 นาทีก็จะแบก Computer ไปเรียน ทำ Case Study หลาย ๆอย่างเกือบทุกวัน และ เข้าห้องสมุดไปเรียนเสริมในสิ่งที่อยากรู้ รวมถึง ตื่นตี 4 มาลง Course หลาย ๆ คอร์ส ปัญหาคือ เราไม่สามารถเอาความรู้ที่เรียนมาไปต่อยอดกับงานที่ทำได้ ซึ่งในงานที่ทำอยู่สามารถบอกตัวเองใน 365 วันว่าต้องทำอะไรโดยจะต้องทำเหมือนกันทุกวัน ในปีหน้าก็เข้าปีที่ 5 แล้วกับใจที่ถามตัวเองตลอดเวลามองออกไปนอกหน้าต่างว่านี่คือสิ่งที่เราต้องการใช่หรือเปล่า คำตอบมันบอกตัวเองทุกวันเลยว่า เราคงอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว
หาคำตอบในข้อสอง
ชอบคำวลีนี้มากเลย “เสียใจที่ไม่ได้ทำ หรือ จะเสียใจในสิ่งที่ทำ” ชีวิตคนเรามันสั้นมากนะ ถ้าโอกาสที่ผ่านเข้ามาแล้วเราปฏิเสธ ถ้าตัดสินใจไปแล้วและพลาดหรือทำงานไม่ได้ คำว่าเลวร้ายที่สุดเรารับได้ขนาดไหน ?
เราผ่านอะไรมาเกือบ 40 กว่าปี คำว่าจุดตกต่ำคงไม่มีอะไรเกินไปกว่าที่เราผ่านมาแล้ว การมองเขากิน, ขายเต้าทึงให้ได้ก่อนถึงจะมีเงินกินข้าว, วิ่งขายเรียงเบอร์ , เก็บจาน,เหงา, เหนื่อย,ท้อ , น้ำตาที่ออกจากเบ้าตา นับครั้งไม่ถ้วน ถือว่าเป็นของขวัญของชีวิตที่ผ่านเข้ามา ชีวิตคนเรามันสั้นมาก ผ่านเห็นคนตายมาก็หลากหลาย การได้ทำหรือผิดหวังจากอะไรหลาย ๆ อย่าง และ ได้ลุกขึ้นทุกครั้งในยามที่ท้อแท้ มันทำให้เรารู้สึกว่า แข็งแรงในชีวิตเป็นอย่างไร
เป็นบันทึกในวันที่เราคิดว่า สติ สมาธิ ปัญญา พร้อมกับสิ่งที่เราเรียนรู้มาพร้อมที่จะเดินออกไปสู่โลกภายนอกไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเรารับได้เสมออยู่แล้ว
Webmaster
Anantachai Ittiworapong
